Ur. 9 kwietnia 1882 w Rydze – zm. 12 marca 1959 w Opolu. Coetus 1908. Urodził się w rodzinie weterana Powstania Styczniowego.  Do gimnazjum uczęszczał w rodzinnym mieście. Od 1897 roku, przez sześć lat brał udział w pracach polskiego tajnego kółka uczniowskiego. Po ukończeniu w 1903 roku gimnazjum w latach 1903–1912 studiował na uniwersytetach w Petersburgu, Krakowie, Wiedniu i Dorpacie. W Petersburgu w latach 1903–1905 należał do tajnej organizacji – tzw. dziesiątek „Zetu”. Prowadził prace oświatowo‑propagandowe wśród Polaków Obuchowskiej Fabryki Broni, rozpowszechniał bibułę niepodległościową w ziemi witebskiej. W czerwcu 1907 roku został aresztowany i przez kilka tygodni przetrzymywany w więzieniu „Kresty”. W latach 1907–1909 należał do Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Przez dwa lata był sekretarzem jego zarządu i kierownikiem biura. Należał do tajnych związków polskiej młodzieży akademickiej w Petersburgu: „Klub Nietoperzy” i „Lechitia”.  W Dorpacie zetknął się z korporacjami akademickimi i pod ich wpływem był głównym inicjatorem i twórcą Sarmatii w Petersburgu. Był pierwszym Prezesem Korporacji. Pełnił funkcję sekretarzem Koła Polskiego w Dumie Państwowej w Petersburgu.

Po ukończeniu wydziału prawa w Dorpacie w 1912 roku, 15 października wstąpił do adwokatury, należąc do Związku Adwokatów Polaków w Petersburgu. Od 16 marca 1917 do 27 czerwca 1918 roku był pełnomocnikiem Towarzystwa Pomocy Ofiarom Wojny w rejonie dyneburskim i delegatem Wydziału Reemigracyjnego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Organizował pomoc żywnościową i sanitarną dla sześciu tysięcy uchodźców. Do grudnia 1918 roku utworzył i prowadził trzy szkoły polskie, dwie ochrony i bursy, schronisko dla dorosłych, szpitalik i przychodnie dla dzieci, współdziałał w akcji tworzenia polskich oddziałów wojskowych. Od czerwca 1918 roku pracował w obozie dla uchodźców Polaków w fortecy Dyneburg.

Od 11 listopada 1918 do 30 czerwca 1919 roku Malinowski był komisarzem w powiecie kolneńskim, a od 1 lipca 1919 do 15 października 1920 roku pracował jako inspektor w Urzędzie Okręgowym Brzeskim Zarządu Cywilnego Ziem Wschodnich (ZCZW). W wojnie 1920 roku walczył jako ochotnik (od 10 sierpnia 1920 do 4 lipca 1921) w stopniu szeregowego w 216. Pułku Artylerii Polowej, odbył m.in. kampanię wileńską gen. Żeligowskiego.

Po likwidacji ZCZW, od 24 października 1920 do 31 marca 1921 roku zajmował stanowisko kierownika wydziału bezpieczeństwa w Zarządzie Terenów Przyfrontowych i Etapowych, a od 1 kwietnia do 24 czerwca 1921 roku pracował w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. Stąd 25 czerwca 1921 roku został przeniesiony na starostę do Sejn, a od 16 stycznia 1922 roku mianowany dyrektorem departamentu spraw wewnętrznych Tymczasowej Komisji Rządzącej Litwy Środkowej. W okresie od 16 maja do 11 sierpnia 1925 roku pełnił funkcję kierownika wydziału, a od 12 sierpnia 1922 do 27 stycznia 1926 roku – naczelnika wydziału w Urzędzie Delegata Rządu w Wilnie.

Pozostając w tym mieście, od 28 stycznia do 25 maja 1926 roku pełnił obowiązki wojewody wileńskiego, a do 2 listopada 1927 roku był wicewojewodą wileńskim. W ocenie działaczy opozycji  nie budził on zaufania w ówczesnych sferach przewrotu majowego . Z Wilna 3 listopada 1927 roku został przeniesiony na własną prośbę do Suwałk na urząd starosty. Od 1934 r. pracował jako Starosta w Wołkowysku. W czasie II wojny światowej przebywał w Generalnej Guberni. Zmarł w Opolu Śląskim 12 marca 1959 roku.

Olgierd Malinowski był odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Zasługi Wojsk Litwy Środkowej, dwukrotnie Złotym Krzyżem Zasługi, a także Medalem Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości oraz Medalem Pamiątkowym „Za Wojnę 1918–1921”