Szermierka akademicka pełni w naszym Stowarzyszeniu istotną rolę wychowawczą. Spełnia funkcję treningu fizycznego, ale przede wszystkim stanowi ważny element samodoskonalenia i integracji. Z uwagi na szczegółową kodyfikację zasad jest dyscypliną, która szczególnie wspomaga człowieka w dążeniu do wzmocnienia swojej tężyzny oraz w dążeniu do systematyczności na obranej drodze, przez co stanowi ważny element korporacyjnej szkoły odpowiedzialności i hartu ducha.

Od chwili otwarcia pierwszych uniwersytetów szermierka była nieodłącznym elementem życia studenckiego. Dawni żacy, podróżujący setki czy nawet tysiące kilometrów na uczelnie, z biegiem czasu otrzymali przywilej noszenia broni, do obrony przed niebezpieczeństwami czyhającymi na gościńcach ówczesnej Europy. Powszechna była służba wojskowa, a spory pomiędzy ludźmi szlachetnie urodzonymi rozwiązywano często w drodze pojedynków, nierzadko kończących się śmiercią jednego z walczących. Aby ograniczyć śmiertelność wykształconych lub szlachetnie urodzonych pojedynkujących się, w których edukację inwestowano nieraz wiele trudu i środków, na przełomie XVII
i XVIII wieku zdecydowano się skodyfikować reguły pojedynków. Do powszechnego użytku zaczęto wprowadzać kodeksy honorowe, które regulowały sposoby rozwiązywania waśni i sporów, a co najważniejsze – sugerowały, aby udzielać sobie satysfakcji w sposób nieorężny.  Wówczas wykształcono formułę starcia statycznego,w którym dozwolone są wyłącznie cięcia, a pojedynkujący się dzięki stałej odległości między sobą i ograniczonemu polu trafień mogą odnieść jedynie powierzchowne obrażenia.

Współczesna forma szermierki akademickiej.

Zależnie od historii i uwarunkowań kulturowych poszczególnych ośrodków akademickich różnią się od siebie poszczególne szermiercze comment. Korporacja Akademicka Sarmatia praktykuje szermierkę stylu niemieckiego w comment z Fryburga Bryzgowijskiego. Zaznaczyć należy, że niezależnie od comment obecnie przyjęta formuła szermierki akademickiej jest całkowicie bezpieczna dla życia. Nie oznacza to jednak, że starcie  jest bezkrwawe. Polem trafień jest głowa powyżej linii oczu oraz policzki. Stopień obrażeń może być porównywany do tych po walce bokserskiej, choć często ran po prostu nie ma, bo szermierze zwłaszcza przy menzurach umownych dobierani są według kryterium podobnych uwarunkowań fizycznych i poziomu umiejętności. Ewentualne zranienia są wówczas wynikiem błędów w technice walki popełnionych podczas starcia. Menzura akademicka to jedyna współcześnie akceptowalna forma fechtunku na ostrą broń białą. Obecność ostrej broni białej, krwi oraz niezwykłej atmosfery starcia powoduje, że poziom adrenaliny potrafi być wówczas o wiele wyższy niż w wielu powszechnie praktykowanych sportach walki.
Mimo tego, że menzura akademicka wymaga systematycznego treningu fizycznego trudno nazwać ten rodzaj szermierki sportem. W czasie walki nie chodzi o liczbę zadanych trafień i skuteczność cięć. Przede wszystkim należy zwrócić uwagę na fakt konieczności stawienia czoła niebezpieczeństwu, podczas starcia nie ma bowiem możliwości dokonania uniku lub ucieczki. Pojedynkujący musi dotrwać do końca pojedynku niezależnie od swoich słabości, co czyni z szermierki akademickiej dyscyplinę nie tylko ciała, ale i ducha.

Menzura
Samo słowo menzura pochodzi z języka łacińskiego i znaczy tyle, co miara/wymiar. W praktyce jest to odległość między dwoma uczestnikami starcia mierzona za pomocą rapiera przyłożonego do klatki piersiowej. Menzuranci poza polami trafień, czyli w tym przypadku głowy powyżej linii oczy i policzków, są całkowicie chronieni przez ochraniacze. Parada, czyli pozycja podstawowa zapewnia walczącemu pełną ochronę pola trafień przez rapier i sztulpę, czyli osłonę przedramienia. W zależności od comment starcie podzielone jest na rundy, w których każda strona zadaje 4 lub 5 cięć, które mogą być zadawane w tempie bądź a tempo. Cała menzura składa się z dwóch starć honorowych, jednego na początku i jednego na końcu menzury, oraz 28 starć zwykłych. Starcia oddzielone są od siebie kilkusekundowymi przerwami. Nad prawidłowym przebiegiem menzury czuwają sędziowie oraz sekundanci, liczba cięć i starć odnotowywana jest przez scriptora. Asystę menzuranta stanowią: testant zajmujący się dezynfekcją rapiera oraz fuks broni podtrzymujący ramię walczącego podczas przerw. Podczas menzury obowiązkowo obecny jest również lekarz, który również musi być członkiem korporacji akademickiej. Menzury nie fotografuje się ani jej nie nagrywa.

Współcześnie praktykuje się menzury umowne oraz osobiste. Organizując menzurę umowną, dobiera się walczących pod kątem ich  umiejętności szermierczych i predyspozycji fizycznych oraz ogranicza się stopień zaawansowania cięć, a także możliwość cięcia a tempo. Menzury osobiste zdarzają się niezwykle rzadko i stanowią jeden z ostatecznych sposobów rozwiązania sporu honorowego lub osobistego. W obydwu przypadkach należy zwrócić uwagę na okoliczność szczegółowej kodyfikacji przebiegu menzury, co czyni ze starcia swego rodzaju rytuał, w którym menzuranci muszą stawić czoła swoim słabościom i mogą w stosunkowo bezpieczny, lecz wymagający wytrzymałości i opanowania sposób udowodnić swoją odwagę lub oczyścić zszarganą w sporze opinię. W tym miejscu należy wskazać na fakt, że aksjologia postępowania honorowego zachęca do polubownego rozwiązywania sporów, ale mimo wszystko nie wyklucza orężnego ich rozwiązywania. Korporacja Akademicka Sarmatia była organizatorką pierwszej powojennej menzury w Polsce oraz pierwszej powojennej menzury w Warszawie. Ostrza rapierów, którymi członkowie Sarmatii posługiwali się podczas menzur, są wywieszone lokalu Stowarzyszenia.

Treningi
Korporacja Akademicka Sarmatia, jako jedyna korporacja w Polsce posiada w pełni wyposażoną salę szermierczą oraz odpowiednio przeszkolony i zaopatrzony Wydział Szermierczy. W każdy poniedziałek doświadczeni fechtmistrzowie Korporacji prowadzą zajęcia dla członków-kandydatów, od których wymaga się poznania reguł szermierki na poziomie umożliwiającym im udział w potencjalnej menzurze. Ponadto od wielu lat nasze Stowarzyszenie realizuje z powodzeniem program stypendialny im. fil! prof. Jerzego Staniszkisa, którego celem jest promowanie szermierki akademickiej wśród studentów warszawskich uczelni wyższych. Z dumą możemy powiedzieć, że wkład Sarmatów w rozwój tego wymagającego rodzaju szermierki pojedynkowej w Polsce jest fundamentalny, czego przykładem jest stale powiększające się grono laureatów Stypendium oraz znakomite noty, które Sarmaci zdobywają podczas menzur na terenie Polski i Niemiec.