Ur. 30 lipca  1910 – zm. 18 czerwca 1989.W r. 1929 ukończył liceum Batorego. Coetus 1931. Absolwent chemii Politechniki Warszawskiej (1937), wyspecjalizowanym w technologii włókien sztucznych. Szkołę podchorążych ukończył we Włodzimierzu Wołyńskim. Zmobilizowany w sierpniu 1939 r., walczył w obronie Warszawy jako dowódca baterii dział przeciwpancernych na północnych rubieżach miasta (Młociny, Żoliborz, Powązki). Już w październiku 1939 r. wszedł do konspiracji. Jako biegły chemik zajmował się tworzeniem fałszywych dokumentów, kopiowaniem map itp. W r. 1941 wstąpił do podziemnego – bez armat i bez koni – 1 Dywizjonu Artylerii Konnej.  Awansował na porucznika. 1 sierpnia 1944 w „godzinie W”  atakował koszary 1 pułku szwoleżerów przy ul. Czerniakowskiej. Po załamaniu się szturmu i dużych stratach własnych oddziały wycofały się z miasta do Lasów Kabackich.  Lata wojny pracował w garbarni i w aptece, po wojnie pięć lat na stanowiskach dyrektorskich w fabrykach włókienniczych – najpierw na Śląsku Opolskim a następnie, od 1949 r., w Łodzi. W r. 1951 przeszedł do Centralnego Zarządu Włókien Sztucznych a w 1956 do Biura Projektów tego przemysłu, gdzie w 1976 dosłużył się emerytury.

W latach 1928–39 był zapalonym turystą górskim, dobrze jeździł na nartach – od Czarnohory po Beskid Zachodni. W sierpniu 1948 złożył prośbę o przyjęcie go do Koła Krakowskiego Klubu Wysokogórskiego. Szybko zdobył tytuł instruktora a w 1953 starszego instruktora taternictwa. W pamięci powojennego pokolenia zapisał się jednak nie tyle jako wspinacz, co jako pełen talentu i charyzmy działacz i organizator. Włączał się do pracy w PTT a po zjeździe zjednoczeniowym – w PTTK, m.in. jako członek zarządu i przewodniczący Komisji Górskiej Okręgu Łódzkiego, a w latach 1956–62 prezes tego Okręgu. W r. 1951 założył Sekcję Łódzką Koła Krakowskiego KW i wreszcie KW w Łodzi. Do r. 1960 był w zarządzie Koła, m.in. prezesem. W ciągu dwóch kadencji 1963–1967 pełnił urząd wiceprezesa ZG KW, pracował też w komisjach roboczych. Jako instruktor prowadził szkolenie w skałkach i w Tatrach, uczestniczył w „odkrywaniu” Skałek Kroczyckich, dwukrotnie kierował grupami podczas wyjazdów KW w Kaukaz w rejon Dombaju (1958) i w Adył Su (1959). Latem 1970 r. prowadził wyprawę Koła Łódzkiego w nieznane dotąd Polakom góry Ala Daglari i Erciyes Dag w Turcji (relacja w „Taterniku” 2/1971). W Kaukazie w gronie pierwszych Polaków wszedł na szczyty Sułachat (3439 m), Sofrudżu (3785 m), Mały Dombaj Ulgen (3800 m) i Biełała Kaja (3861 m). Wejście na Elbrus Wschodni w 1959 dało mu życiowy rekord wysokości (5621 m), wspiął się też wtedy na Dżan Tugan (3991 m).