Starość, przemijanie, braterska miłość, sztuka i wanitatywność ludzkich losów to główne tematy, które porusza dokumentalny film Wojciecha Staronia pod tytułem „Bracia”. Na ostatniej kwaterze środowej odbył się seans tego dzieła połączony z dyskusją.
Od pierwszych minut szczególną uwagę zwracają wysmakowane ujęcia, które trafnie oddają malarską perspektywę jednego z bohaterów – Alfonsa Kułakowskiego. Dialogi nie stanowią równorzędnego narzędzia przekazu do obrazu. Reżyser w sposób świadomy zdecydował się na ukazanie tytułowych braci – którzy po latach tułaczki, rzuceni przez losy wojenne na Syberię i do Kazachstanu, w jesieni swojego życia mając po osiemdziesiąt lat decydują się na repatriację – z dużą oszczędnością słów pozwalając widzowi skupić się na emocjach jakie emanują z przedstawianych postaci i łączącej ich relacji. Jak zwróciliśmy uwagę jest to zabieg bardzo charakterystyczny dla polskiego dokumentu ostatnich lat.
Zdumiewa całkiem różna ostro kontrastująca ze sobą postawa życiowa prezentowana przez każdego z Panów Kułakowskich. Podczas gdy jeden z nich ciągle rozmiłowuje się w codziennym istnieniu tak drugi przygnieciony ograniczeniami wynikającymi z wieku akcentuje jego przemijanie.
Niezależnie od poczynionych indywidualnych obserwacji polecamy doświadczyć spotkanie z tym filmem. Jest on pomimo spokojnego tempa przebogaty w różne emocje od radości przez wzruszenie i smutek. Przede wszystkim jednak pokazuje człowieka doświadczonego życiem takim jakim jest bez koloryzowania
Zdjęcia pochodzą ze strony: https://braciafilm.pl